Föstudagur til frægðar... eða ekki?

Var að hugsa...
Já það gerist stundum að ég velti hlutum fyrir mér.
Hugsa mismikið samt.
Enn misjafnara hvað kemur út úr því.
Oft ekkert nema hausverkur.
En nú er tími ferminga.
Ég man þegar ég fermdist fyrir ja nokkrum árum síðan.
Ætli það séu ekki 18 ár eða svo.
Sjæse.
Tíminn flýgur.
Þá var fermingargjöfin það ár.
Hljómflutningstæki með geislaspilara.
Geislaspilarar voru þá nýir af nálinni.
Plötuspilari var einnig með Stereo græjunum eins og þær voru kallaðar.
Vinyl plötur voru þó enn til.
Hver ætli sé fermingargjöfinn í ár?
Flatskjár?
Utanlandsferð?
Sex stafa tala á bankabók?
Kerti og spil?
Nú er ekki árið 2007.
Hugsa að mörg fermingarbörnin séu sár vegna þess.

Förum í léttmeti:

Maður nokkur náði í leigubíl í Lækjargötu fyrir skömmu.
Um leið og hann stígur inn í bílinn segir dauflegur leigubílstjórinn og bregður ekki svip:
„Frábær tímasetning hjá þér, þú ert bara alveg eins og hann Nonni minn.“

„Og hver er þessi Nonni?“ spyr farþeginn og kemur sér fyrir  sætinu.

„Hann Nonni minn?“ segir leigubílstjórinn, jafn daufur sem fyrr.
„Hann var einfaldlega sá sem gerði allt rétt hvað svo sem hann tók sér fyrir hendur.
Rétt eins og þegar ég ek um Lækjargötu á nákvæmlega þeirri stundu sem þú þarft leigubíl, svoleiðis gerðist alltaf þegar hann Nonni minn átti í hlut.

„Heppnin getur nú verið hverful,“ segir farþeginn.

„Ekki hjá honum Nonna mínum,“ segir bílstjórinn, daufi.
„Hann var stórkostlegur íþróttamaður. Hefði getað orðið heimsmeistari í tennis, gat leikið golf með atvinnumönnum. Hann söng eins og bestu barritón söngvarar í frægustu óperuhúsum veraldar, dansaði eins og stjörnurnar í Hollívúddmyndunum og þú hefðir átt að hlusta á hann leika á píanó. Hann var stórkostlegur náungi, hann Nonni minn.“

„Já, mér heyrst að hann hafi verið sannkallaður hæfileikamaður,“ viðurkennir farþeginn.

„Bíddu bara, þú hefur ekki heyrt nema örlítið brot um hæfileika hans“, segir bílstjórinn, enn án nokkurrar hrifningar í.
„Nonni var með minni eins og tölva, mundi alla afmælisdaga.
Hann vissi allt um vín, kunni að panta mat á glæsilegustu veitingahúsum, notaði til dæmis aldrei desert gaffalinn í kjötið.
Hann var ótrúlega laghentur, ekki eins og ég sem get ekki einu sinni skipt um öryggi heima hjá mér án þess að rafmagnið fari af hverfinu.
Hann Nonni minn gerði allt rétt.“

„Hann er ótrúlegur náungi, þessi Nonni þinn,“ segir farþeginn.

„Ó, já …“ samsinnir bílstjórinn.
Hann rataði um alla borgina og jafnvel um Kópavog, kunni að sneiða framhjá umferðahnútum á álagstímum.
Þetta hef ég aldrei getað, lendi alltaf í tímafrekum röðum á Breiðholtsbrautinni og rata ekki einu sinni út úr Kópavogi.
En hann Nonni minn gerði aldrei nein mistök og hann hafði þá náðargáfu að vita hvað konur þurftu til að þeim liði sem best.
Hann mótmælt aldrei konu jafnvel þó hún hefði rangt fyrir sér.
Og hann klæddist alltaf óaðfinnanlega, skórnir vel burstaðir og glansandi.
Nonni minn var hinn fullkomni maður.
Gerði aldrei nein mistök.
Enginn getur jafnast á við hann Nonna minn.“

„Þetta er greinilega stórkostlegur maður,“ segir farþeginn áhugasamur.
„Þú hlýtur að njóta þess að þekkja svona skemmtilegan mann?“

„Tja, ég kynntist honum eiginlega aldrei … ,“ segir bílstjórinn, dauflegur sem fyrr, „ … en ég álpaðist til að giftast ekkjunni hans.“